Likwidacja granic w regionach przygranicznych - Europejskie Ugrupowanie Współpracy Terytorialnej (EUWT) jako instrument współpracy terytorialnej jednostek samorządu terytorialnego w Europie

Wynagrodzenie i wydatki mediatora

omówienie zagadnień związanych z wynagrodzeniem i wydatkami mediatora

A. Prawo do wynagrodzenia i zwrotu wydatków
W Kodeksie postępowania cywilnego przyjęto jako zasadę, że mediator ma prawo do wynagrodzenia i zwrotu wydatków związanych z przeprowadzeniem mediacji, chyba że wyraził zgodę na prowadzenie mediacji bez wynagrodzenia ({{pu przepis="art. 183⁵ zd. 1 KPC "}}). Tylko w określonych przypadkach przybierze ona postać działalności charytatywnej.

B. Obowiazek pokrycia wynagrodzenia i zwrotu wydatków
Według (przepis art. 185(5) zd. 2 KPC nie istnieje) wynagrodzenie i zwrot wydatków mediatora obciążają strony. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy mediacja toczy się na podstawie skierowania sądu. Jak wynika z wspomnianego wyżej art. 6 KSCU koszty mediacji nie stanowią wydatków, co oznacza, że nie ma podstaw do ich tymczasowego wykładania przez Skarb Państwa ani do zwolnienia strony z ich ponoszenia przez sąd . Zaznaczyć przy tym trzeba, że zwolnienie strony od kosztów procesu (bez względu na to czy udzielone przez sąd czy z mocy ustawy) w sprawie, w której toczyło się postępowanie mediacyjne, nie rozciąga się na postępowanie mediacyjne. Wynika z tego, że wynagrodzenie mediatora i pokrycie poniesionych przez niego wydatków obciąża także stronę zwolnioną od kosztów sądowych.
Kierując strony do mediacji, sąd nie pobiera zaliczki na pokrycie wydatków związanych z jej przeprowadzeniem, nie przyznaje wynagrodzenia mediatorowi, a mediator nie ma żadnych roszczeń do sądu o zwrot wydatków związanych z prowadzeniem mediacji . Do pokrycia wynagrodzenia mediatora i zwrotu poniesionych przez niego wydatków są zatem zobowiązane wyłącznie strony. W odniesieniu do arbitrażu ustawodawca wyraźnie wskazał w art. 1179 § 1 zd. 2 KPC, że zobowiązanie stron ma charakter solidarny. Analogicznego zapisu brak jednak wśród przepisów o mediacji. Wobec tego ustalić należy, czy także w przypadku mediacji mamy do czynienia z odpowiedzialnością in solidum. W piśmiennictwie można spotkać dwa zasadnicze stanowiska. Kryterium ich rozróżnienia stanowi charakter stosunku prawnego łączącego mediatora ze stronami. Zgodnie z pierwszym poglądem , mediatora wiąże ze stronami jedna umowa, w której po jednej stronie występuję mediator, a po drugiej obie strony pozostające w sporze. W myśl art. 380 § 2 KC nawet jeśli dłużnicy zobowiązani są do świadczenia podzielnego, ale świadczenie wzajemne wierzyciela jest niepodzielne, dłużnicy odpowiadają solidarnie. Z sytuacją taką mamy do czynienia w postępowaniu mediacyjnym. Świadczenie należne mediatorowi ma bowiem charakter pieniężny i tym samym jest podzielne, natomiast świadczenie wzajemne mediatora (pomoc w rozwiązaniu sporu) ma charakter niepodzielny. W związku z tym przyjęcie pierwszego stanowiska prowadzi do solidarnej odpowiedzialności stron na podstawie art. 745 w zw. z art. 750 KC lub art. 380 § 2 KC, co nie wyklucza oczywiście późniejszych roszczeń regresowych między stronami.
Zwolennicy drugiego stanowiska twierdzą, że mediatora łączy osobny stosunek prawny z każdą ze stron pozostającą w sporze. W braku odmiennych postanowień każda ze stron odpowiada za pokrycie wynagrodzenia i wydatków mediatora w 50% (por. art. 379 § 1 KC). W umowie o mediację lub w odrębnym porozumieniu strony mogą co prawda określić w jakich częściach każda z nich pokryje wynagrodzenie mediatora i zwróci poniesione przez niego wydatki, jednakże umowa taka nie będzie wiązała mediatora.
Nie opowiadając się po żadnej ze stron, wskazać należy, że solidarny charakter zobowiązania stron może z pewnością wynikać z umowy stron z mediatorem albo z regulaminu mediacyjnego .
Kwestia wynagrodzenia mediatora i poniesionych przez niego wydatków jest zależna od rodzaju mediacji.
W przypadku mediacji umownej strony oraz mediator powinni jeszcze przed przystąpieniem do niej ustalić wysokość wynagrodzenia należnego mediatorowi, a także zakres wydatków poniesionych w związku z mediacją podlegających zwrotowi. Mogą to uczynić nie tylko indywidualnie, ale również przez zastosowanie taryfy opłat danego ośrodka mediacyjnego, czy też odesłanie do przepisów Rozporządzenia MS. Wybór przez strony w umowie o mediację określonego ośrodka mediacyjnego zawiera w sobie ich zgodę na przyjętą w tym ośrodku taryfę opłat (bez konieczności podpisywania dodatkowej umowy), chyba że w umowie zastrzeżono inaczej . W umowie o mediację strony mogą także zawrzeć upoważnienie osoby trzeciej do ustalenia wysokości wynagrodzenia mediatora. Jeżeli wynagrodzenie mediatora nie zostanie określone w żaden z wymienionych sposobów, do jego ustalenia może dojść w drodze postępowania sądowego przy odpowiednim zastosowaniu art. 750 w zw. z 735 § 2 KC .
Inaczej zagadnienie to kształtuje się w razie skierowania stron do mediacji przez sąd. Wówczas wysokość wynagrodzenia mediatora ustalana jest na podstawie Rozporządzenia MS. Rozporządzenie to przewiduje, że w sprawach o prawa majątkowe wynagrodzenie mediatora wynosi 1% wartości przedmiotu sporu, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 1.000 zł za całość postępowania. Natomiast w sprawach o prawa majątkowe, w których wartości przedmiotu sporu nie da się ustalić oraz w sprawach o prawa niemajątkowe wynagrodzenie mediatora za pierwsze posiedzenie mediacyjne przeprowadzone w wyznaczonym przez sąd czasie mediacji wynosi 60 zł, a za każde następne posiedzenie – 25 zł. Ponadto jeżeli sąd upoważnił mediatora do zapoznania się z aktami postępowania, wynagrodzenie mediatora podwyższa się o 10%.
Autorzy przyjętego rozwiązania wyrazili przekonanie, iż kształtując wynagrodzenie mediatora w tej kategorii spraw, należy dążyć do „(…) zachowania umiarkowanego i znacznie, w stosunku do dotychczas obowiązujących opłat, obniżonego obciążania stron kosztami procesu (…)” . W uzasadnieniu projektu Rozporządzenia wskazano również, że określone w nim stawki „pozwolą mediatorowi na osiągnięcie wynagrodzenia godziwego i odpowiadającego roli mediatora” . Wprowadzenie kwotowego pułapu wynagrodzenia mediatora na poziomie 1.000 zł budzi wiele zastrzeżeń wśród środowisk związanych z praktyką mediacyjną. Oceniając to rozwiązanie zgodzić należy się z poglądem S. Pieckowskiego , iż wynagrodzenie takie będzie adekwatne, tzn. godziwe z punktu widzenia mediatora, tylko w odniesieniu do pewnej grupy spraw – spraw drobnych, nieskomplikowanych i niewymagających większego nakładu pracy mediatora. Natomiast w stosunku do dużych, złożonych spraw gospodarczych z elementem międzynarodowym, np. sporu inwestycyjnego, gdzie samo zapoznanie się z dokumentacją musi zająć mediatorowi wiele godzin, a postępowanie mediacyjne może wymagać przeprowadzenia kilkunastu lub kilkudziesięciu sesji mediacyjnych, poziom maksymalnego wynagrodzenia mediatora na poziomie 1.000 zł jest po prostu rażąco niewspółmierny . Kolejnym mankamentem Rozporządzenia MS jest brak możliwości zmiany (podwyższenia) wynagrodzenia mediatora w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Konsekwencją braku takiego elastycznego rozwiązania i utrzymania obecnie obowiązujących stawek może być zniechęcenie wykwalifikowanych mediatorów do wpisywania się na listy stałych mediatorów i do podejmowania działalności mediacyjnej ze skierowania sądu. Trudno bowiem wyobrazić sobie, że na przykład w dużych sprawach gospodarczych, w których rozwikłanie sporu wymaga wiedzy w zakresie różnych dziedzin, wielogodzinowych przygotowań i posiedzeń mediacyjnych, wysoko wykwalifikowani mediatorzy zechcą się ich podejmować. To z kolei może negatywnie wpłynąć na jakość świadczonych usług i spowodować wzrost niezadowolenia stron skierowanych do mediacji.
Zwrotowi podlegają również udokumentowane i niezbędne wydatki mediatora poniesione w związku z przeprowadzeniem mediacji na pokrycie kosztów enumeratywnie wymienionych w § 3 Rozporządzenia MS: przejazdów, zawiadomień stron, zużytych materiałów biurowych oraz wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego. Wbrew literalnej wykładni przepisów Rozporządzenia, za zasadny uznać należy zwrot ryczałtowy, o ile będzie on określony w rozsądnych granicach. Trudno bowiem wymagać od mediatora, aby ten musiał udokumentować „(…) zużycie każdej kartki papieru, amortyzacje poduszki do stempli, zużycie tuszu w długopisie i tonera w drukarce, nie wspominając już o amortyzacji komputera czy koniecznych rozmowach telefonicznych i faksach” .
Wychodząc naprzeciw problemom pojawiającym się w związku z wynagrodzeniem mediatora zaproponowanym w Rozporządzeniu MS, Społeczna Rada ds. Alternatywnych Metod Rozwiązywania Konfliktów i Sporów przy Ministrze Sprawiedliwości już 27.3.2006 r. przedstawiła Ministrowi Sprawiedliwości projekt nowelizacji Rozporządzenia MS. W projekcie zaproponowano, aby w sprawach o prawa majątkowe wynagrodzenie mediatora wynosiło 1% wartości przedmiotu sporu, jednak nie mniej niż 100 złotych i nie więcej niż 5 000 złotych. W każdym wypadku, a w szczególności w sprawach nietypowych, skomplikowanych, dotyczących sporów inwestycyjnych lub z elementem transgranicznym lub w sprawach o wielkiej wartości przedmiotu sporu (powyżej 1 miliona złotych), strony będą mogły uzgodnić z mediatorem indywidualne warunki jego wynagrodzenia. Natomiast w sprawach o prawa majątkowe, w których wartości przedmiotu sporu nie da się ustalić, oraz o prawa niemajątkowe wynagrodzenie mediatora za pierwsze posiedzenie mediacyjne, przeprowadzone w wyznaczonym przez sąd czasie mediacji, wyniesie 150 złotych, a za każde następne posiedzenie – 100 złotych. W każdym wypadku strony będą mogły uzgodnić z mediatorem indywidualne warunki jego wynagrodzenia. Ponadto w sprawach, w których kierując strony do mediacji sąd wyznaczył stałego mediatora będącego członkiem ośrodka mediacyjnego i postępowanie mediacyjne jest prowadzone na podstawie obowiązującego regulaminu tego ośrodka, koszty postępowania mediacyjnego, w tym wynagrodzenie mediatora obliczać się będzie zgodnie z regulaminem wyznaczonego ośrodka mediacyjnego.
Proponowane zmiany z całą pewnością stanowią zachętę do wykonywania funkcji mediatora przez wysoko kwalifikowane osoby. Szczególnie pozytywnie ocenić należy wyposażenie stron w prawo do indywidualnego negocjowania wynagrodzenia z mediatorem. To w końcu do nich należy decyzja poddania sporu pod rozstrzygnięcie w drodze mediacji.