Alle Kategorien:
 Baza informacji o EUWT
 Komentarze nt. EUWT
 Bibliografia EUWT
 Orzecznictwo dotyczące EUWT
 Prawo o EUWT
  E U W T Zagadnienia Ogolne
  E U W T Zagadnienia Prakt...
  Gospodarka Komunalna
  Gospodarka Przestrzenna
  Miedzynarodowe Prawo Admi...
  Zwiazek Celowy

Rozporządzenie europejskie

rozporządzenie wg art. 249 TWE

Rozporządzeniu europejskiemu przysługują szczególne przymioty, określone w art. 249 zd. 2 i 3 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
(w przyszłości art. 249 TraktLizb). Wynika z niego, iż rozporządzenie ma ogólny zasięg na terytorium Wspólnoty Europejskiej. wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

A. Rodzaje

1. rozporządzenie
Podstawowym rodzajem rozporządzenia jest rozporządzenie w rozumieniu art. 249 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
.
Podstawą do wydania rozporządzenia jest przepis art. 249 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
.
Zgodnie z jego treścią upoważnionymi do wydawania rozporządzeń są Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja.
Tryb legislacyjny został określony w art. 251 TWE
art. 251 TWE
1. W przypadku gdy w niniejszym Traktacie czyni się odwołanie do niniejszego artykułu w celu przyjęcia aktu, stosowana jest następująca procedura.
2. Komisja przedstawia projekt Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną po uzyskaniu opinii Parlamentu Europejskiego,
- jeśli przyjmuje wszystkie poprawki zawarte w opinii Parlamentu Europejskiego, może uchwalić akt zmieniony w ten sposób;
- jeśli Parlament Europejski nie proponuje żadnej poprawki, może uchwalić projektowany akt;
- w innych przypadkach uchwala wspólne stanowisko i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu. Rada informuje w pełni Parlament Europejski o powodach, które doprowadziły ją do uchwalenia wspólnego stanowiska. Komisja informuje w pełni Parlament Europejski o swoim stanowisku.
Jeśli w terminie trzech miesięcy od tego przekazania Parlament Europejski:
a) zatwierdzi wspólne stanowisko lub nie wypowiada się, dany akt uważa się za uchwalony zgodnie z tym wspólnym stanowiskiem;
b) odrzuci bezwzględną większością głosów swoich członków wspólne stanowisko, projektowany akt uważa się za nieprzyjęty;
c) zaproponuje bezwzględną większością swoich członków poprawki do wspólnego stanowiska, zmieniony tekst jest przesyłany do Rady i Komisji, która wydaje opinię w przedmiocie tych poprawek.
3. Jeśli w terminie trzech miesięcy od otrzymania poprawek Parlamentu Europejskiego Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje wszystkie te poprawki, akt uważa się za uchwalony w postaci wspólnego stanowiska zmienionego w ten sposób; jednakże Rada stanowi jednomyślnie w sprawie poprawek, które stały się przedmiotem negatywnej opinii Komisji. Jeśli Rada nie przyjmie wszystkich poprawek, przewodniczący Rady w porozumieniu z przewodniczącym Parlamentu Europejskiego zwołuje komitet pojednawczy w terminie sześciu tygodni.
4. Komitet pojednawczy, w którego skład wchodzą członkowie Rady lub ich przedstawiciele oraz taka sama liczba przedstawicieli Parlamentu Europejskiego, ma za zadanie doprowadzić do porozumienia w sprawie wspólnego projektu większością kwalifikowaną członków Rady lub ich przedstawicieli oraz większością głosów przedstawicieli Parlamentu Europejskiego. Komisja uczestniczy w pracach komitetu pojednawczego i podejmuje wszelkie niezbędne inicjatywy na rzecz zbliżenia stanowisk Parlamentu Europejskiego i Rady. W celu wywiązania się z tego zadania komitet pojednawczy analizuje wspólne stanowisko na podstawie poprawek zgłoszonych przez Parlament Europejski.
5. Jeśli w terminie sześciu tygodni od jego zwołania komitet pojednawczy zatwierdzi wspólny projekt, Parlament Europejski i Rada mają termin sześciu tygodni od tego zatwierdzenia na uchwalenie danego aktu zgodnie ze wspólnym projektem, jeśli chodzi o Parlament Europejski - bezwzględną większością oddanych głosów, a jeśli chodzi o Radę - większością kwalifikowaną. Jeżeli jedna z tych dwóch instytucji nie zatwierdzi proponowanego aktu w przewidzianym terminie, uważa się go za nieprzyjęty.
6. W przypadku gdy komitet pojednawczy nie zatwierdzi wspólnego projektu, proponowany akt uważa się za nieprzyjęty.
7. Terminy trzech miesięcy i sześciu tygodni przewidziane w niniejszym artykule są przedłużone najwyżej, odpowiednio, o miesiąc i o dwa tygodnie, z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
.

2. rozporządzenie wykonawcze
Rodzaj rozporządzenia nie wynikający bezpośrednio z przepisów wspólnotowych. Podstawą wydania tych rozporządzeń są przepisy wspólnotowe, w których może zostać ustanowione upoważnienie do wydania aktu wykonawczego oraz tryb stanowienia takiego rozporządzenia.
Takie odsesłania znajdują się np. w:
  • przepisach Wspólnotowego Kodeksu Celnego: art. 247 WKC
    art. 247 WKC
    1. Niniejszym ustanawia się Komitet Kodeksu Celnego, zwany dalej "Komitetem", składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.
    2. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.
    , na podstawie którego zostały wydane Przepisy Wykonawcze do Wspólnotowego Kodeksu Celnego

B. Tryb legislacyjny

C. Publikacja
Koniecznym warunkiem wejścia w życie uchwalonego aktu prawa jest jego publikacja zgodnie z art. 254 TWE
art. 254 TWE
1. Rozporządzenia, dyrektywy i decyzje przyjęte zgodnie z procedurą określoną w artykule 251 są podpisywane przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego i przewodniczącego Rady oraz publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wchodzą one w życie z dniem w nich określonym lub, w jego braku, dwudziestego dnia po ich publikacji.
2. Rozporządzenia Rady i Komisji, jak również dyrektywy tych instytucji, które są skierowane do wszystkich Państw Członkowskich, są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wchodzą one w życie z dniem w nich określonym lub, w jego braku, dwudziestego dnia po ich publikacji.
3. Inne dyrektywy, jak również decyzje, są notyfikowane ich adresatom i stają się skuteczne wraz z tą notyfikacją.
.
Zgodnie z rozporządzeniem nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. WE L 17 z 6.10.1958, str. 385 z późn. zm.) Dziennik Urzędowy publikuje się we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej.

W związku z rozszerzeniem Unii Europejskiej powstał praktyczny problem związany z publikacją aquis communae w języku nowego państwa członkowskiego.
Zgodnie z art. 2 Traktatu akcesyjnego od dnia przystąpienia nowe państwa członkowskie są związane postanowieniami traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot i Europejski Bank Centralny przed dniem przystąpienia; postanowienia te są stosowane w nowych państwach członkowskich zgodnie z warunkami określonymi w tych traktatach i w niniejszym akcie.
Zgodnie zaś z art. 58 Traktatu akcesyjnego teksty aktów wspólnotowych przyjętych przed przystąpieniem i sporządzone w językach nowych państw członkowskich są od dnia przystąpienia tekstami autentycznymi i zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jeśli teksty w obecnych językach były w ten sposób opublikowane”.
Tajemnicą poliszynale jest to, że nie wszystkie akty wspólnotowe zostały opublikowane w językach nowych Państw członkowskich. W takiej sytuacji możliwe wydawało się zarówno przyjęcie obowiązywania tych aktów na podstawie art. 2 Traktatu akcesyjnego jak również odmowa stosowania tych przepisów z uwagi na brak publikacji zgodnie z zart. 58 traktatu akcesyjnego.

Europejski trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. C-161/06 potwierdził, że przepisy wspólnotowe bez publikacji nie mogą być stosowane.

D. Cechy rozporządzenia
Cechy rozporządzenia zostały określone w art. 249 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
lub wyinterpretowane z tego przepisu przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w drodze wykładni.

1. Powszechne obowiązywanie (niem. allgemeine Geltung)
Rozporządzenie ma walor aktu powszechnie obowiązującego („o zasięgu ogólnym” (art. 249 zd. 2 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
); zob. także np. wyrok ETS z 11.7.1968 r., 6/68 (Zuckerfabrik Watenstedt GmbH v. Kommission), co wynika nie tylko wprost z cytowanego właśnie Art. 249 zd. 2 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
lecz także abstrakcyjnego i generalnego charakteru norm w nim zawartych. Skutkiem tego z chwilą wejścia w życie rozporządzenie staje się częścią systemu prawnego każdego państwa członkowskiego (w przypadku rozporządzenia Rzym II – za wyjątkiem Danii), co oznacza, że mają one taki sam walor obowiązywania i stosowania jak przepisy prawa narodowego. Rozporządzenie wspólnotowe wiąże więc w zakresie przedmiotowym swojego stosowania wszystkie organy państw członkowskich, organy wspólnotowe oraz obywateli Wspólnoty i to zarówno w płaszczyźnie poziomej jak i pionowej (zob. wyrok w sprawie Polito s.a.s. (43/71) oraz Leonesio (93/71))

2. Wiążący w całości (niem. Gesamtverbindlichkeit)
Rozporządzenie jest aktem wiążącym w całości, co oznacza, że wiąże zarówno co do form i metod (Ruffert in: CalliesRuffertVerfassungsrechtEU, 3. Auflage 2007, Art. 249 Rnd.Nr. 41), jakimi ma być osiągnięty zamierzony przez nie skutek, jak również jest wiążący w zakresie wszystkich swoich norm (A. Kalisz, Wykładnia i stosowanie prawa wspólnotowego, Wolters Kluwer 2007, str. 72). Przepisy rozporządzenia są na tyle precyzyjne, aby ustalić z ich brzmienia istnienie lub nieistnienie normy materialnej (lub – jak w przypadku rozporządzenia Rzym II – normy kolizyjnej).

3. Bezpośrednie stosowanie (niem. unmittelbare Geltung)
Nie wymagają jednak dodatkowych aktów transformacyjnych ani promulgacji, d. h. sie können bei hinreichender Bestimmtheit mit ihrem Inkrafttreten Rechte verleihen und Pflichten auferlegen (Ruffert in: CalliesRuffertVerfassungsrechtEU, 3. Auflage 2007, Art. 249 Rnd.Nr. 42).

4. Bezpośrednia skuteczność (niem. unmittelbare Wirkung)
Jest to cecha nie wymieniona bezpośrednio w Art. 249 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
lecz będąca skutkiem przyjęcia wszystkich powyższych walorów (bezpośrednia skuteczność jest zagadnieniem łączącym się z dyrektywami w rozumieniu Art. 249 TWE
art. 249 TWE
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
). Zapoczątkowana została w orzecznictwie ETS orzeczeniem z dnia 5.2.1963 r. (van Gend & Loos, C-26/62, ECR 1 (1963), str. 12 – 13) oznacza, że jest to zdolność normy do tworzenia praw i obowiązków dla podmiotów, których dotyczy bez potrzeby dodatkowej jej konkretyzacji w drodze aktu wykonawczego.
Oznacza ona moc wywoływania skutków zarówno w relacjach o orientacji poziomej jak i pionowej.


kategorie
Prawo europejskie Prawo wspólnotowe
Na tej stronie nie ma komentarzy