====Kazus nr 2 z zakresu roszczeń uzupełniających====
==roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z cudzej nieruchomości==

((1)) Stan faktyczny
Nieruchomość należąca do P i zabudowana pensjonatem została znacjonalizowana w 1959 r. Dnia 31.5.1990 r. stwierdzono sądownie nieważność zarządzenia nacjonalizacyjnego. Gmina (G), na której obszarze położona jest nieruchomość, nie nabyła nieruchomości w drodze zasiedzenia, co stwierdził sąd w prawomocnym orzeczeniu. Dnia 31.1.1995 nieruchomość przekazano P. 
W pozwie przeciw G złożonym w Sądzie 18 września 1995 r. P domaga się zasądzenia kwoty jednego miliona złotych "odszkodowania"za faktyczne pozbawienie możliwości korzystania z nieruchomości i prowadzenia pensjonatu w okresie od 1 czerwca 1990 r. do 31 stycznia 1995 r., co doprowadziło do utraty pożytków na kwotę milion złotych. 
//Czy P przysługuje roszczenie o zapłatę 1.000.000 zł?//

((1)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 417 KC"}}
Wg wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2000 r., IV CKN 1159/00 (Lex 52472) roszczenia deliktowe ({{pu przepis="art. 417 KC"}} i nast.) odpadają, gdyż brak jest bezprawności. "Niezastosowanie się do cudzego prawa podmiotowego wynikającego ze stosunku prawa obligacyjnego lub rzeczowego nie mieści się w pojęciu bezprawności". Obejmuje ona bowiem naruszenie przepisów powszechnie obowiązujących (lub reguł nie mających postaci normatywnej).

((1)) Roszczenia z {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}
P może przysługiwać roszczenie z podanej podstawy, jeżeli G jako posiadacz w złej wierze korzystała z cudzej rzeczy.

	((2)) Sytuacja windykacyjna
	Od dnia 1.6.1990 (stwierdzenie nieważności decyzji) do dnia 31.1.1995 G władała nieruchomością P nie posiadając ku temu żadnego uprawnienia.
	
	((2)) Posiadanie w złej wierze
	Ponieważ G nie miała podstaw do przypisywania sobie prawa własności, więc była w złej wierze. Jej zachowanie wskazywało na władanie rzeczą dla siebie, wobec czego G była posiadaczem, nie tylko dzierżycielem.
	
	((2)) Wysokość wynagrodzenia
	Wg omawianego wyroku SN {{pu przepis="art. 224 KC"}} i {{pu przepis="art. 225 KC"}} dotyczą wynagrodzenia, które "ułatwia wierzycielowi osiągnięcie celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego do poziomu, jaki mógłby istnieć, gdyby właściciel mógł korzystać z rzeczy".
----
CategoryKazusyRoszczeniaUzupelniajace