Alle Kategorien:
 Baza informacji o EUWT
 Komentarze nt. EUWT
 Bibliografia EUWT
 Orzecznictwo dotyczące EUWT
 Prawo o EUWT
  E U W T Zagadnienia Ogolne
  E U W T Zagadnienia Prakt...
  Gospodarka Komunalna
  Gospodarka Przestrzenna
  Miedzynarodowe Prawo Admi...
  Zwiazek Celowy

Kazus nr 2 z zakresu roszczeń uzupełniających

roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z cudzej nieruchomości

A. Stan faktyczny
Nieruchomość należąca do P i zabudowana pensjonatem została znacjonalizowana w 1959 r. Dnia 31.5.1990 r. stwierdzono sądownie nieważność zarządzenia nacjonalizacyjnego. Gmina (G), na której obszarze położona jest nieruchomość, nie nabyła nieruchomości w drodze zasiedzenia, co stwierdził sąd w prawomocnym orzeczeniu. Dnia 31.1.1995 nieruchomość przekazano P.
W pozwie przeciw G złożonym w Sądzie 18 września 1995 r. P domaga się zasądzenia kwoty jednego miliona złotych "odszkodowania"za faktyczne pozbawienie możliwości korzystania z nieruchomości i prowadzenia pensjonatu w okresie od 1 czerwca 1990 r. do 31 stycznia 1995 r., co doprowadziło do utraty pożytków na kwotę milion złotych.
Czy P przysługuje roszczenie o zapłatę 1.000.000 zł?

B. Roszczenie z art. 417 KC
art. 417 KC
§ 1. Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.
§ 2. Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

Wg wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2000 r., IV CKN 1159/00 (Lex 52472) roszczenia deliktowe (art. 417 KC
art. 417 KC
§ 1. Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.
§ 2. Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.
i nast.) odpadają, gdyż brak jest bezprawności. "Niezastosowanie się do cudzego prawa podmiotowego wynikającego ze stosunku prawa obligacyjnego lub rzeczowego nie mieści się w pojęciu bezprawności". Obejmuje ona bowiem naruszenie przepisów powszechnie obowiązujących (lub reguł nie mających postaci normatywnej).

C. Roszczenia z art. 225 zd. 1 KC
art. 225 KC
Obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.
w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 KC
art. 224 KC
§ 1. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.
§ 2. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

P może przysługiwać roszczenie z podanej podstawy, jeżeli G jako posiadacz w złej wierze korzystała z cudzej rzeczy.
1. Sytuacja windykacyjna
Od dnia 1.6.1990 (stwierdzenie nieważności decyzji) do dnia 31.1.1995 G władała nieruchomością P nie posiadając ku temu żadnego uprawnienia.

2. Posiadanie w złej wierze
Ponieważ G nie miała podstaw do przypisywania sobie prawa własności, więc była w złej wierze. Jej zachowanie wskazywało na władanie rzeczą dla siebie, wobec czego G była posiadaczem, nie tylko dzierżycielem.

3. Wysokość wynagrodzenia
Wg omawianego wyroku SN art. 224 KC
art. 224 KC
§ 1. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.
§ 2. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.
i art. 225 KC
art. 225 KC
Obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.
dotyczą wynagrodzenia, które "ułatwia wierzycielowi osiągnięcie celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego do poziomu, jaki mógłby istnieć, gdyby właściciel mógł korzystać z rzeczy".

CategoryKazusyRoszczeniaUzupelniajace
Na tej stronie nie ma komentarzy